تعجب می‌کنم از کسی که بخواهد تاریخ خودش را بشناسد و برود سراغ ایران باستان. تاریخ ما را این کتاب روایت می‌کند. تاریخ ما تاریخ سرخ‌پوستان و سیاه‌پوستان و هندی‌هایی است که مواجه شدند با روترین و وقیح‌ترین شکل سرمایه‌داری. اگر کاپیتالیسم و امپریالیسم را در چهره‌ی بزک‌کرده‌ی امروزش نمی‌توانید بشناسید، این کتاب را بخوانید (هرچند که عفریت پشت این بزک، امروز، در لیبی، به واضح‌ترین شکل ممکن نمایان است.)
درود می‌فرستم بر مترجم این کتاب، آقای مانی صالحی علامه، که فارسی را به شکلی بسیار سلیس می‌نویسد.
برنامه‌ی شجاع‌نوری در مقایسه با برنامه‌ی افخمی، به‌نظرم، بهتره. منتقدین برنامه‌ی شجاع‌نوری نمایش اجرا نمی‌کنند. بحث حرفهای خودشان را روی آنتن بیان می‌کنند. هوای مخاطب عام را دارند، اما، درعین‌حال، بحث جدی می‌کنند. برنامه‌ی افخمی خیلی نمایشی‌تر است. از خود افخمی که برای جذاب کردن برنامه به این و اون تیکه می‌اندازه، تا فراستی که اهمیتش در برخورد بی‌مهابایش با فیلم‌ها است، و گزارشگرهای خنک و بی‌مزه‌ی دیگر که با ژانگولربازی زور می‌زنند بیننده جذب کنند.
حالا، درباره‌ی برنامه‌ی شجاع‌نوری. هرچند من از گریم خود شجاع‌نوری خوشم نمیاد، اما شخصیتش را دوست داشتم. کسی که از ظاهرش برنمی‌آد از مهمانانش جوان‌تر باشد و از شغلش، تهیه‌کنندگی، انتظار می‌ره بر همه تسلط داشته باشه، با افتادگی -با افتادگیِ بدون ظاهرسازی و بدون اداواطوار- کنار می‌شینه تا مهمان‌ها صحبت‌هایشان را بکنند و کاملاً به صاحب‌سخن گوش می‌سپاره.
این کنار نشستن البته گاهی باعث می‌شه که به وظیفه‌ی مجری‌گری‌اش خوب عمل نکنه و زمان میان مهمان‌ها به‌خوبی توزیع نشه. این اتفاقی است که به‌خاطر تفاوت بین شادمهر راستین و نیما حسنی‌نسب زیاد می‌افته. نیما حسنی‌نسب میان صحبت‌های دیگران می‌پره و حرفهای دیگران را تکمیل می‌کنه یا شاهد مثال برای حرف دیگران می‌آره و، در تأیید حرف طرف مقابل، میکروفن را در اختیار می‌گیره و اجازه‌ی صحبت را ازش می‌گیره. درعوض، شادمهر راستین اجازه می‌ده بقیه صحبت خودشان را تا انتها پیش ببرند و خودشان بر کلام‌شان نقطه‌ی پایان بگذارند. تقابل این دو کارشناس در بیشتر اوقات به‌نفع نیما حسنی‌نسب تمام می‌شه. مجید اسلامی، که گویا دو سه شبی است که به برنامه اضافه شده، درعین‌حال که میون حرفهای دیگران نمی‌پره -لااقل نه به‌اندازه‌ی نیما حسنی نسب- موقعی که میکروفن در اختیارش قرار می‌گیره با قلدری اون را حفظ می‌کنه و به پریدن‌های دیگران اهمیتی نمی‌ده و صحبت خودش را تمام می‌کنه.
بدیهیه که کار نیما حسنی‌نسب نه از روی بی‌ادبی یا بی‌احترامی است، که نوع هم‌صحبتی‌اش این‌طوری است. فعال برخورد می‌کند. مشکل شاید اینه که نوع مکالمه‌ی حسنی‌نسب و راستین به همدیگر نمی‌خورد. هماورد حسنی‌نسب مجید اسلامی است که وقتی کسی میون صحبتش می‌پره جمله را رها نمی‌کند. شاید هماورد مناسب شادمهر راستین خود علیرضا شجاع‌نوری باشه، که هرکدام منتظر نقطه‌گذاری در پایان کلام طرف‌شان می‌مانند.
